Μια αληθινή ιστορία από το μωρό της Ηλιάνας
Το μωρό στην κοιλιά της μαμάς
που όλα τα αισθάνεται και τα καταλαβαίνει,
εκείνο μας διηγήθηκε αυτό το παραμύθι!
Η Μαμά είχε ένα μωρό μέσα στην κοιλιά της! Ήταν τόσο χαρούμενη … που της ήταν αδιάφορα αν το μωρό θα ήταν αγόρι ή κορίτσι! Θα ήταν έτσι ή αλλιώς καλοδεχούμενο, γιατί ήταν το πολυαγαπημένο της μωρό…
Για να αναπτυχθεί, η μαμά το τάιζε με μεγάλη φροντίδα. Του άρεσαν πολύ τα φρούτα: τα πορτοκάλια, τα μήλα, τα σταφύλια, το καρπούζι, το πεπόνι, τα αχλάδια, τα δαμάσκηνα, τα αμύγδαλα, τα καρύδια, τα φουντούκια, οι σταφίδες… Λάτρευε επίσης τις ολόφρεσκες και ποικίλες σαλάτες, επίσης το ψάρι, το τυρί, το γιαούρτι, το πλιγούρι, τον τραχανά, τις φακές, τα φασόλια… τόσα πράγματα, που η μαμά έτρωγε, απολαμβάνοντας τα πραγματικά. Τα γεύματα για εκείνη αποτελούσαν στιγμές ηρεμίας και ευχαρίστησης, όπου έτρωγε σιγά, με αγαλλίαση και στο τέλος ρωτούσε το μωρό:
-Ήτανε καλό το γεύμα; Σου άρεσε;
Και εκείνο, απαντούσε, ευχαριστημένο!
-Χμμμ!
Κατά τη διάρκεια της ημέρας η μαμά εργαζόταν με ευχαρίστηση και όταν μπορούσε, σταματούσε για λίγο, ξεκουραζόταν και έπαιρνε βαθιές αναπνοές, σαν να ήθελε να μεταφέρει στο μωρό της ένα μικρό μέρος του γαλάζιου ουρανού και του φωτός του ήλιου!
Όταν είχε περισσότερο χρόνο, του έλεγε:
-Θα ζωγραφίσω για σένα μωρό μου!
Και με μπλε, κόκκινες, κίτρινες και πράσινες πινελιές, έφτιαχνε όμορφα λουλούδια. Κι έπειτα ρωτούσε το μωρό της:
-Σου αρέσουν τα λουλούδια που ζωγράφισα για σένα; Και το μωρό απαντούσε:
-Χμμμ!
Άλλες φορές η μαμά καθόταν αναπαυτικά κι άκουγε μουσική! Του μωρού δεν του άρεσε ούτε το ροκ ούτε οι θορυβώδεις ρυθμοί… Κλωτσούσε ασταμάτητα… Έτσι, η μαμά διάλεξε για εκείνο απαλές μουσικές:Mozart, V ivaldi…και το μωρό παρέμενε εντελώς ήρεμο και χαρούμενο κι έλεγε:
-Χμμμ!
Κατά την διάρκεια της ημέρας, η μαμά εξηγούσε διάφορα πράγματα στο μωρό:
-Τι ωραία μέρα, μωρό μου, τι ωραίος ήλιος!…Ολόλαμπρος, φωτίζει και γεμίζει χρώματα όλη τη φύση…Ο ουρανός είναι γαλάζιος κι απέραντος! Η θάλασσα γαλήνια, μπλε, μαγευτική… Τα βουνά πανύψηλα…σεβάσμια!… Τα λουλούδια ευωδιαστά και πλουμιστά, χρωματιστά!
-Σήμερα βρέχει, το ξέρεις; Θα ποτισθούν τα φυτά! Η ακόμα:
-Κάνει πολύ κρύο σήμερα, πρέπει να φορέσουμε πολύ ζεστά ρούχα.
Και όταν εργαζόταν στην κουζίνα:
-αυτή η σούπα θα είναι απολαυστική1… Έχει σπανάκι, κρεμμύδια, καρότα… θα δεις θα σου αρέσει πολύ!
Άλλες φορές η μητέρα έλεγε στο μωρό:
-Τι ακαταστασία που έχει αυτό το δωμάτιο… θα τα βάλουμε όλα σε τάξη και στη συνέχεια θα πάρουμε βαθιές αναπνοές και θα ξεσκονίσουμε. Μας αρέσει να είναι όλα καθαρά, έτσι δεν είναι μωρό μου;
Η μαμά τραγουδούσε συχνά. Αγαπούσε πολύ να τραγουδάει, αλλά τώρα τραγουδούσε ειδικά για το μωρό. Τραγουδούσε κι όσο καθόταν ή ήταν όρθια, όταν εργαζόταν ή όταν πήγαινε περίπατο. Και του έλεγε:
-Μια μέρα, στο μέλλον θα αναγνωρίσεις αυτά τα τραγούδια που τραγουδώ για σένα!
Και το μωρό αισθανόταν τρισευτυχισμένο κι έλεγε:
-Χμμμ!
Το βράδυ, τις Κυριακές και τις γιορτές, ο αδερφός του, η αδερφή του η γιαγιά του και ο παππούς του ήταν πάντα κοντά του: σε όλους άρεσε να μιλούν. Η Κατερίνα και ο Εμμανουήλ είχαν πάντοτε να διηγηθούν ιστορίες από το σχολείο τους.
Ο μπαμπάς έφθανε συνήθως στο σπίτι πιο αργά. Αλλά το μωρό περίμενε με υπομονή την στιγμή της επιστροφής του μπαμπά, γιατί όλες τις ημέρες, προτού να κοιμηθεί, ο μπαμπάς και η μητέρα έμεναν λίγο συζητώντας μαζί του, πολύ γλυκά, με πολύ αγάπη και χαϊδεύοντας το πολλή ώρα. Ο μπαμπάς έπαιζε επίσης φλογέρα και το μωρό του έλεγε:
-Νομίζω ότι θα σου αρέσει για πάντα η φλογέρα. Κι εγώ θα μάθω μουσική!
Και ο μπαμπάς τραγουδούσε στο μωρό.
-Τι ωραία φωνή τενόρου που έχει ο μπαμπάς!
-Σου αρέσει, μωρό μου;
-Χμμμ!
Τότε έπαιζαν ένα παιχνίδι που του άρεσε πολύ: ο μπαμπάς έβαζε το μεγάλο και το ζεστό χέρι του στην κοιλιά της μαμάς και του έλεγε τρυφερά λόγια! Και το μωρό αποζητούσε τη συνάντηση και τη ζεστασιά του χεριού του, που του μετέδιδε δύναμη και ασφάλεια. Ήταν διαφορετικό το χέρι του μπαμπά από αυτό της μαμάς! Κάθε μέρα η μητέρα και ο πατέρας έλεγαν: αυτό το μωρό θα γίνει όταν γεννηθεί και θα μεγαλώσει ένας Αληθινός Άνθρωπος, γεμάτος Αγάπη, Καλοσύνη, Σοφία, Δικαιοσύνη! Θα ‘μαστε πάντα υπερήφανοι γι’ αυτό!
-Χμμμ… και βέβαια θα γίνω…
Καμιά φορά είχαν και οι τρεις μια συζήτηση πολύ σοβαρή. Άλλοτε η μαμά του έλεγε:
-Ξέρεις μωρό μου, σήμερα είμαστε λυπημένοι, επειδή η γιαγιά σου είναι άρρωστη, ή:
-Είμαστε ανήσυχοι, γιατί αυτόν τον μήνα υπάρχουν περισσότερα έξοδα να εξοφλήσουμε, ή:
-Η μαμά έχει ένα πρόβλημα με την εργασία της. Αλλά όλα θα διορθωθούν και οι δυο μας μαζί θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες και γρήγορα θα έρθουν πάλι ημέρες ευτυχισμένες και ξένοιαστες… ο ήλιος ανατέλλει κάθε μέρα!
Το μωρό καταλάβαινε και έλεγε
-Χμμμ, Χμμμ…
Και σιγά σιγά γινόταν πιο δυνατό και με μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στο μέλλον, γιατί καταλάβαινε ότι στην ζωή υπάρχουν, εκτός από χαρές, και λύπες, και ότι καμιά φορά μας αναγκάζουν ακόμη και να κλάψουμε… αλλά ο ήλιος ανατέλλει πάντα ξανά… η μητέρα και ο πατέρας το αγαπούν!
Και οι μέρες κυλούσαν ήρεμα, και το μωρό ζούσε, μεγάλωνε και μάθαινε!
Μια μέρα, έκαναν με την μητέρα έναν περίπατο… όπως συνήθιζαν να κάνουν μαζί… Η μητέρα ήταν πολύ ευτυχισμένη… Θαύμαζε γύρω της την άπειρη ομορφιά… και ευχαριστούμε το Θεό για όλη αυτή την πανέμορφη, ευωδιαστή πλάση… Τι ωραία που είναι ο κόσμος… του είπε… Όταν γεννηθείς θα δεις!
-Δεν θέλω να γεννηθώ!
-Αλλά είναι σίγουρο ότι θα γεννηθείς! Η ζωή είναι υπέροχη έξω στον κόσμο! Είπε η μαμά με τρυφερότητα!
-Δεν θέλω να γεννηθώ, είμαι πολύ καλά εδώ…, είπε με πείσμα το μωρό!
Η μαμά στεναχωρήθηκε τόσο πολύ, που άρχισε να κλαίει…
-Τι μπορώ να κάνω; αναρωτήθηκε.
Και επέστρεψε στο σπίτι. Ο αδελφός και η αδελφή του μωρού είχαν ήδη επιστρέψει από το σχολείο. Και η μαμά τους τα διηγήθηκε όλα!
-Μην ανησυχείς, μαμά, ξέρουμε πώς θα κάνουμε το μωρό να θελήσει να βγει!
Και η Κατερίνα έβαλε το κεφάλι της πάνω στην κοιλιά της μαμάς της:
-Μωρό, μ’ ακούς;
-Ναι, απάντησε αυτό.
-Βγες… κραύγασε με όλη της την δύναμη!
-Ουααααα! – κραύγασε το μωρό – δεν βγαίνω, με κάνεις και φοβάμαι!
Και ήρθε έπειτα η σειρά του Εμμανουήλ. Έβαλε το κεφάλι του στην κοιλιά της μαμάς.
-Μωρό, μ’ ακούς;
-Ναι.
-Βγες και θα σου δώσω 100 δραχμές!
-Α! Α! Α! – φώναξε το μωρό, 100 δραχμές, τι είναι αυτό; Όχι, δεν βγαίνω.
Όταν η γιαγιά ήρθε, έβαλε κι αυτή το κεφάλι της στην κοιλιά της μαμάς:
-Μωρό, μ’ ακούς; Είμαι η γιαγιά σου!
-Αν βγεις, θα σου φέρω ένα ωραίο γλυκό με σοκολάτα!
-Χμμμ! Απάντησε το μωρό, μ’ αρέσουν πολύ αυτά που μου δίνει η μαμά μου να τρώω, δεν θέλω να βγω από εδώ!
Ο παππούς ήρθε και έβαλε το κεφάλι του πάνω στην κοιλιά της κόρης του:
-Μωρό, μ’ ακούς; Είμαι ο παππούς σου!
-Α, ωραία! Απάντησε το μωρό.
-Αν βγεις, θα σε πάω περίπατο με το αυτοκίνητο!
-Χμμμ – έκανε το μωρό – είμαι πολύ καλά εδώ και η μαμά με πηγαίνει επίσης περίπατο!
Και το μωρό αποκοιμήθηκε.
Όλη η οικογένεια ήταν λυπημένη.
-Τι να κάνουμε; Τι να κάνουμε;
Τότε ήρθε ο μπαμπάς. Φίλησε τη μαμά, την Κατερίνα και τον Εμμανουήλ, την γιαγιά και τον παππού. Και όλοι είπαν:
-Χμμμ!
-Ε, τι κάνετε; Ρώτησε το μωρό!
-Δίνουμε φιλιά ο ένας στον άλλον! Είπε ο μπαμπάς και να ακόμα ένα φιλί για σένα. Ο μπαμπάς έβαλε τα χείλια του στην κοιλιά της μαμάς και του έδωσε ένα μεγάλο φιλί!
-Δεν αισθάνθηκα τίποτα! Είπε το μωρό!
-Είναι αλήθεια, είπε ο μπαμπάς, δεν μπορείς να αισθανθείς τα φιλιά μας, γιατί δεν έχεις ακόμα γεννηθεί!
-Έρχομαι! Φώναξε το μωρό.
-Περίμενε, περίμενε ένα λεπτό!…
Ο γιατρός Γελαστός ήρθε για να βοηθήσει το μωρό να γεννηθεί!
-τι ωραίο παιδί! Είπε.
-Χμμμ, έκανε το μωρό, πού είναι ένα φιλί για μένα;
Τότε η μαμά έδωσε πολλά φιλιά στο μωρό! Και στη συνέχεια, ο μπαμπάς, η Κατερίνα, ο Εμμανουήλ, η γιαγιά και ο παππούς!
-Χμμμ! Γελούσε το μωρό, πόσο μου αρέσει αυτό!… και αφέθηκε ευτυχισμένο να κοιμηθεί στην αγκαλιά της μαμάς!
Αυτή είναι η ιστορία της μαμάς και του μπαμπά, της Κατερίνας και του Εμμανουήλ, της γιαγιάς και του παππού και του μωρού, που έμαθε να περπατάει, να μιλάει, να τραγουδάει και να ζωγραφίζει κίτρινα και κόκκινα και γαλάζια λουλούδια, αλλά κυρίως λάτρευε να δίνει και να παίρνει φιλιά… αμέτρητα φιλιά!